Z informacji wynika, że w rozmowach są również plany połączenia
polskiego górnictwa energetycznego, w jeden wielki TWÓR, czyli konsolidacja spółek górniczych (PGG, Tauron Wydobycie, Węglokoks) w 100% jako spółka Skarbu Państwa. Argumentuje się to w zasadzie elastycznymi kosztami produkcji, jeden właściciel, skoordynowane wdrożenie systemu wsparcia, scentralizowany system pomocy publicznej itd. Czy to dobrze? Ciężko stwierdzić, gdyż w zasadzie im większy TWÓR, tym bardziej utrudnione zarządzanie.
Według założeń nowy system wsparcia sektora górniczego opierał się będzie na pokrywaniu kosztów nadzwyczajnych oraz dopłatach do redukcji zdolności produkcyjnych. Kosztami nadzwyczajnymi są koszty pokrywane wynikające z likwidacji, więc przedsiębiorstwo prowadzące likwidację będzie mogło korzystać z dotacji na pokrywanie tych kosztów.
Aktualnie z dotacji mogę korzystać tylko likwidowane zakłady, lecz decyzja KE obowiązuje jedynie do 2027 roku, lecz wnioski można była składać do 31 grudnia 2018roku, a więc potrzebna jest notyfikacja w KE aby z dotacji móc skorzystać, co na pewno będzie bardzo trudne. Krajową podstawą prawną będzie Ustawa, która będzie podlegała zmianom legislacyjnym. Likwidatorami będzie jak dotychczas SRK, ale likwidacja może również być prowadzona przez inne wyznaczone przez Skarb Państwa przedsiębiorstwo górnicze.
W ramach pomocy na pokrywanie kosztów nadzwyczajnych finansowane będą koszty związane ze świadczeniami społecznymi ( urlopy górnicze, jednorazowe odprawy), koszty likwidacji kopalń, działań po likwidacyjnych, naprawa szkód wywołanych wydobyciem, zadania związane z rekultywacją po górniczą oraz ulgi i zwolnienia z opłat i należności publicznych.
Dopłaty do redukcji zdolności produkcyjnych, będą otrzymywały przedsiębiorstwa zobowiązane do stopniowego wygaszania zdolności produkcyjnych, w efekcie do zamknięcia, według harmonogramu wygaszania poszczególnych kopalń. Harmonogram uwzględnia: zapotrzebowanie i zagwarantowanie bezpieczeństwa energetycznego państwa, minimalizację negatywnego wpływu na rynek pracy, minimalizację negatywnego wpływu na gospodarkę regionu, wskaźników operacyjnych poszczególnych jednostek, polityki i celów klimatycznych zarówno na poziomie krajowym jak i unijnym.
Podstawowe zasady wygaszania i zamykania jednostek produkcyjnych oparte będą na analizie wskaźnikowej. Pod uwagę zostaną wzięte konkretne wskaźniki techniczno-ekonomiczne, a w szczególności: ograniczenie produkcji wraz ze zmniejszeniem udostępnionych zasobów, minimalizacja kosztów produkcji węgla, brak inwestycji w nowe złoża, maksymalizacja wydobycia na jednego zatrudnionego, zapotrzebowanie rynkowe, maksymalizacja dziennego wydobycia ze ściany, minimalizacja poziomu nakładów inwestycyjnych.
Część działających jednostek zostanie wyznaczona do likwidacji w najbliższym czasie, pozostałe jednostki z uwzględnieniem ich programów operacyjnych będą objęte systemem dopłat do redukcji zdolności produkcyjnych, które będą obliczane w oparciu o koszty kwalifikowane, czyli koszty produkcji węgla ( zużycie materiałów i energii, usługi obce, podatki i opłaty, wynagrodzenia itd.), i będą podlegały optymalizacji i weryfikacji wg zasad ( koszty wynagrodzeń, zakaz zatrudniania nowych pracowników za wyjątkiem uzasadnionych przypadków oraz zamrożenie kosztów wynagrodzeń- możliwy wzrost o stopę inflacji; inwestycje, zakaz inwestycji strategicznych na pozyskanie nowych złóż; usługi obce, stosowanie konkurencyjnych procedur zakupu usług. Wyznacznikiem dopłat ma być również aktualna cena rynkowa w portach ARA, a co w sytuacji gdy w danej jednostce nastąpi nadwyżka przychodów nad kosztami? Wtedy jednostka ta nie będzie występowała o dopłaty, a nadwyżka zostanie odpowiednio uwzględniona w zgłaszanym zapotrzebowaniu na dopłaty innych jednostek. Więc powodzenia.
SZCZĘŚĆ BOŻE! W JEDNOŚCI SIŁA!